SIDE BY SIDE ข้างกันเหมือนทฤษฎีสีชมพูเขียว

PART PHAT

นิทรรศการที่ถูกตกเเต่งด้วยผ้าหลากสีสัน เด็กจากหลายโรงเรียนต่างมาหาสิ่งที่ตนต้องการไม่ว่าจะ หาเเนวทางเพื่อที่จะตัดสินใจเข้าเรียนในอนาคต บางกลุ่มก็มาหาอาหารตา บ้างก็มาหากิจกรรมทำเเก้เบื่อ ซึ่งที่ผมพูดมาทั้งหมดนั้นไม่มีข้อไหนตรงกับผมเลยสักข้อ!

“ไอ้เชี่ยมอส มึงลากกูมาทำเหี้ยไรเนี่ย” ผมยืนพิงรถคันหรูพร้อมหันไปด่าเพื่อนเวรตะไลที่ลากผมมาในงานเปิดบ้านของมหาลัยเเห่งหนึ่ง

“โถ่คุณชาย จะหมกตัวอยู่เเต่ในห้องไม่ได้นะครับออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันบ้างเถอะ นี่มันเทอมสุดท้ายของพวกเราเเล้วนะเว้ย ” เพื่อนสนิทของผมเดินเข้ามาเเตะไหล่เเละจ้องตาผมไม่กระพริบ ผมไม่ได้ตอบอะไรมันเเต่สุดท้ายผมก็โดนไอ้หมาบ้านั่นลากคอผมไปอยู่ดี

“ไอ้พัฒน์ มึงดูสาวกลุ่มนั้นดิโคตรเเจ่ม”

“ไอ้พัฒน์ ดูนู้นดิเขามองมึงอะเพื่อน"

“ ไอ้พัฒน์”

“ไอ้พัฒน์!!!”

ผมสะดุ้งกับเสียงไอ้มอสที่เรียกชื่อผมซะดังลั่น

“ห๊ะ?ไรวะ” ผมงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ นี่มึงได้ฟังกูป่ะสัสกูพูดไปตั้งเยอะคอเเห้งหมดเเล้วเนี่ย เพราะมึงเลยไม่ตั้งใจฟังที่กูพูด เลี้ยงน้ำกูเลยนะ”

มันพูดพล่ามพร้อมเเบมือกระดิกนิ้วซ้ำไปซ้ำมา

“นอกจากมึงเป็นหมายังจะเป็นขอทานอีกนะมึงอะ เอาไป” ผมควักธนบัตรสีเทาหนึ่งใบให้มันไป

“อุ้วววว ลาบปากไอ้มอสล่ะทีนี้”มันกำลังจะสับเกียร์หมาออกไปเเต่มันก็เดินถอยหลังกลับมาถามผมว่า

“โอ๊ะผมลืมถามครับคุณชาย คุณชายต้องการเสวยน้ำอะไรรึเปล่าครับ” มอสมันยักคิ้วใส่ผม

“อเมริกาโน่เย็น”

“เพื่อนรัก มึงมันรู้ใจกูจริงๆสมเเล้วที่เป็นเพื่อนกันมาสิบห้าปี รู้ได้ไงว่ากูเล็งสาวซุ้มกาเเฟไว้"

“รีบไปไอ้สัส”

 อย่างไอ้มอสน่ะหรอไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็เล็งทุกคนนั่นเเหละ ถ้าเมื่อกี้บอกว่าให้ไปซื้อก๋วยเตี๋ยวมันก็คงบอกว่ารู้ใจจริงๆว่ากูเล็งลูกสาวร้านก๋วยเตี๋ยวไว้เเน่ๆ ระหว่างที่ผมมองบรรยากาศรอบข้างเเก้เบื่อพลางรอกาเเฟจากไอ้มอสนั้นก็ได้ยินเสียงผู้ชายดังผ่านโทรโข่งจากซุ้มที่ไม่ไกลจากผมมากนัก

“สวัสดีครับน้องๆที่ได้ยินอยู่นี่ดังมาจากซุ้มเกษตรศาสตร์เองนะครับ วันนี้ทางคณะเกษตรศาสตร์มีกิจกรรมเพ้นท์กระถางเเคคตัสพร้อมกับเเจกเเคคตัสกลับบ้านไปด้วยเลย ใครสนใจสามารถเข้ามาร่วมกิจกรรมได้นะครับ” พอพี่เขาพูดจบก็มีเสียงชายหนุ่มอีกคนเเทรกเข้ามา

PART THA

“ใช่เเล้วครัช คุณปะการัง น้อนๆที่เข้ามาร่วมกิจกรรมได้เเคคตัสตัสไปไม่พอยังได้ไฮทัชกับพี่ธาสุดหล่ออีกด้วยนะครับ”

“ธาพูดอะไรออกไปเนี่ย ถ้าอาจารย์ดนัยได้ยินขึ้นมาเเกโดนหักคะเเนนเเน่”

“โถ่ ปะกาเเกก็อย่าบอกจารย์ดนัยดิ จารย์ไม่ได้ยินที่เราพูดหรอก ตอนนี้คงไปส่องสาวซุ้มอื่นอยู่ล่ะมั้ง”

“มึงจะพูดอัดโทรโข่งกันทำไมเนี่ยชาวบ้านชาวช่องได้ยินหมดเเล้ว ไปดูเเลหน้าซุ้มเลยพวกมึงอะ อาจารย์ดนัยฝากกูมาบอกพวกมึงว่าให้หารายชื่อคนเข้าร่วมกิจกรรมให้ครบหนึ่งร้อยคนด้วย นี่วันสุดท้ายเเล้ว มีเวลาถึงหกโมงเย็นเองนะเว้ย รีบๆเลยพวกมึง” รุ่นพี่ในคณะหันมาบอกชายหนุ่มทั้งสองให้ไปอยู่หน้าซุ้ม

“พี่ไวพี่ ได้โปรดเเหกตาดูด้วยผมกับไอ้ปะกาก็กำลังตั้งใจทำอยู่เนี่ย”

“ตั้งใจเหี้ยไรกูเห็นพวกมึงเล่นกันอยู่เนี่ย รีบๆทำให้เสร็จเลยพวกมึงเดี๋ยวกูโดนจารย์ดนัยโวยมาอีีก”

“ค้าบๆๆได้ค้าบ” จบการสนทนารุ่นพี่ก็เดินออกไป เเละระหว่างที่ผมกับไอ้ปะกากำลังตั้งใจเล่น ไม่สิ ตั้งใจเรียกน้องๆมาเข้าร่วมกิจกรรมอยู่นั้นผมก็สัมผัสได้ถึงพลังงานบางสิ่งบางอย่างที่กำลังจ้องมองมาที่ผมอยู่ พุทโธ ธัมโม สังโฆ วันนี้วันพระใหญ่หรอวะเนี่ยขนลุกชิบหาย ผมเลยตัดสินใจหันไปมองสายตาคู่นั้น เชี่ยยยยยยย ผีสมัยนี้เเม่งหล่อขนาดนี้เลยหรอวะผมว่าผมหล่อเเล้วนะไอ้เด็กนี่เเม่งหล่อกว่าผมอีก หล่อขนาดนี้ไม่น่าตายเร็วเลย ถึงจะหล่อกว่ากูก็เถอะเเต่มึงก็เป็นผีอยู่ดีอะ!!ไปที่ชอบที่ชอบเถอะน้อง เดี๋ยวจบงานพี่สุดหล่อคนนี้จะทำบุญไปให้นะครับ  ผมยกมืือขึ้นมาไหว้ยังไม่ทันสวดจบก็ได้ยินเสียงปะกาพูดขึ้นมา

“ธา น้องผู้ชายคนนั้นมองธาอะหรือว่าน้องเขาสนใจซุ้มเรารึเปล่า”

“ธา”

“ธา!!” ผมตกใจกับเสียงเรียกของเพื่อน

“ธาทำไรของธาเนี่ย ยกมือไหว้ทำไมน้องเขาขำหมดเเล้ว” 

“ปะกา เเกก็เห็นไอ้เด็กผีนั้นหรอ!ที่หล่อๆใส่ชุดม.ปลายอะ” ผมจ้องตาเขมงพร้อมจับไหล่ปะกา

“ก็เห็นสิ น้องเขาเป็นคนนะไม่ใช่ผี” รอดละกูดีนะที่เด็กนั้นเป็นคนไม่ใช่ผีคืนนี้เกือบนอนไม่หลับละ

“ไร้สาระมาเยอะเเล้ว ไปชวนน้องมาที่ซุ้มเราเลย” ปะกาผลักตัวผมเบาๆให้ไปหาเด็กนั้น ผมเลือกไม่ได้เพราะนี่ก็ใกล้เวลาที่กำหนดเต็มทนจึงยอมเดินเข้าไปหาไอ้เด็กผีนั้น

“น้องๆที่หล่อๆอะเเต่น้อยกว่าพี่” ผมเรียกอีกฝ่ายให้หันมา

“สนใจมาทำกิจกรรมเพ้นท์กระถางเเคคตัสที่ซุ้มพี่มั้ย?” ยังพูดไม่ทันจบเสียงเรียกเข้าจากมือถืออีกฝ่ายก็ดังขึ้นเเทรกบทสทนา

“ฮัลโหล ว่าไง”

“ไอ้พัฒน์เพื่อน มึงช่วยมาจ่ายตังที่ซุ้มกาเเฟหน่อยดิวะ พอดีพี่เขาอ้อนให้กูเหมาซุ้มเขาอะเเต่กูไม่มี เงินติดตัวเลยว่ะเพื่อนมีเเต่เเบงค์พันที่มึงให้มาอะ ดังนั้นรีบมานะครับคุณชายก่อนที่กูจะโดนพวกพี่เขารุมกระทืบ”

“อืม” ผมเห็นเด็กนั้นวางหูจากปลายสายที่โทรมา มันก็หันหน้ามาหาผมเเละบอกว่า

“ขอโทษด้วยนะครับพี่ ผมต้องรีบไปหาเพื่อน” เเล้วมันก็เดินจากไปทิ้งให้ผมยืนงงอยู่ตรงนั้น

เเนะนำตัวละคร

(พัฒน์ - นาย จุณิพัฒน์)  เด็กม.ปลายอายุสิบเเปดปี สูงร้อยเก้าสิบ ความสามารถคือทำได้ทุกอย่างเเต่ไม่มีอะไรโดดเด่น ความฝันไม่มี

“พี่ครับยังทันอยู่มั้ย”

(ธา - นาย เมจิธา)  รุ่นพี่ปีสอง คณะเกษตรศาสตร์ สูงร้อยเจ็ดสิบเก้า ความสามารถคือยิ้มให้กับทุกปัญหาเเต่เเก้ปัญหาไม่ได้ ความฝันคืออยากมีสวนเป็นของตัวเอง

“โห่ ทันดิไอ้น้องสุดหล่อ”

(มอส - นาย มนทกร) เด็กม.ปลายอายุสิบแปดปี สูงร้อยแปดสิบเจ็ด  ความสามารถคือเต๊าะสาวได้ทุกเพศทุกวัย และทุกเวลา ความฝันคืออยากคุยกับสัตว์ทุกชนิดรู้เรื่อง

“พี่ นี่พี่คุยกับไอ้ไฝรู้เรื่องหรอ”

(ปะการัง - นาย ปรรณพัชร์) รุ่นพี่ปีสอง คณะประมง สูงร้อยเจ็ดสิบสาม ความสามารถคือเป็นมิตรกับสัตว์ทุกชนิด เพราะคิดว่าสัตว์ทุกชนิดคุยกับเราได้ ความฝันคืออยากเลี้ยงสัตว์ทุกชนิดในบ้านตัวเอง

“ไอ้ไฝ? ใครอะ? อ๋อออออปลาแฟนซีคาร์ปตัวนี้อะหรอ”